فدای ِ چشم ِ سیاهت - دلم به پیله ی تنهایی ام نمی گنجد

به نام او

کرانه‏های ِ نگاهم سواحل ِ ارسند
تنت جزیره‏ی ِ کیش است . اگر به هم برسند ...

تو آن فلات ِ لطیفی که موج و دریا نیز
به شوق ِ دامن ِ عطفت رفیق ِ خار و خسند

کبوترانه‏ترین خوشه‏چین ِ چین ِ توام
ترانه‏باز ِ لبانت که فصلی از هوسند

بهشت ِ گم‏شده‏ام ! آیه‏ای فرو آور ...
که میوه‏های ِ خدا ترد و تازه و ملسند...

اگر عزیز ِ تو بودم ...چگونه یادت رفت
که هم‏غبار ِ عبورت دو چشم ِ ملتمسند؟

به جذر و مد ِ امیدت ( که بادبانم سوخت
در ابرهای ِ بهاری که با تو هم‏نفسند )

به گریه‏های ِ نهانی ... شبانه دل بستم
که خنده‏های ِ نجیبت پرنده در قفسند

تو ای زلالی ِ مضمر ! مرا ببین که هنوز
تمام ِ دار و ندارم خسارتی عبثند

فدای ِ چشم ِ سیاهت ! گریز…پا شده‏ای
به عزم ِ دیدن ِ آنان که هیچ ِ هیچکسند ؟

در این خیال ِ پریشان نشسته باش و بپوش
لباس ِ خاطره‏ها را اگرچه مندرسند

هزار نقشه کشیدم که در بغل بکشم ...
تو را چنانچه غزلهای ِ عاشقانه بسند

به فرض ِ آن که لبت بوسه‏گاه ِ شعر ِ من است
به هرم ِ همت ِ پاکت قسم مرا بپسند

رامین خسروی