ای آمده از سراب ها
 با خواب و خیال آب ها
 دارد ز تو بازتاب ها
 آیینه ی زندگانیم

 گر نیست به شانه ام سرت
یا از دگری ست بسترت
غم نیست که با خیال تو
 همبستر شادمانیم

 شادا !‌ تن بی نصیب من
 افسون زده ی فریب من
 مست است و ملنگ و بی خبر
از دست و دل خزانیم

انگار درون جان من
 سازی ست همیشه نغمه زن
گوید به ترانه صد سخن
 از تاب و تب جوانیم

افتاده چنین به بند تو
 می خواست مرا کمند تو
 گفتی که رهات می کنم
دیدم که نمی رهانیم

ای یار ، تبم ز عشق تو
 شورم ، طلبم ز عشق تو
 اما ز پیت نمی دوم
بیهوده چه می کشانیم

 فریاد ، که جمله آتشم
 تا عرش لهیب می کشم
با این همه نیست خواهشم
 تا شعله فرو نشانیم

 نزدیک ترین من ! همان
 در فاصله از برم بمان
تا پاک ترین بمانمت
 تا دوست ترین بمانیم